Ανεύρυσμα σπληνικής αρτηρίας

Ανεύρυσμα σπληνικής αρτηρίας

Η σπληνική αρτηρία αποτελεί κλάδο της κοιλιακής αρτηρίας. Το ανεύρυσμα της σπληνικής αρτηρίας είναι το πιο συχνό από τα ανευρύσματα των σπλαχνικών αγγείων (60%). Αφορά κυρίως το γυναικείο φύλλο σε αναλογία 4/1, ενώ παρά το γεγονός ότι αυξάνεται η συχνότητά του στους ηλικιωμένους, συναντάται και σε νέους ανθρώπους. Συνήθως συναντάται στο μέσω η τελικό τμήμα της αρτηρίας και έχει σακοειδή μορφολογία.

Η αιτιολογία του ποικίλει: αμβλύ τραύμα, παγκρεατίτιδα,  πυλαία υπέρταση και αγγειίτιδες είναι κάποιοι από τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου. Ξεχωριστή σημασία πρέπει να δοθεί στις πολύτοκες γυναίκες, όπου λόγω πολλών τοκετών υπεισέρχονται αιμοδυναμικές και ορμονικές μεταβολές που μπορεί να οδηγήσουν στη εμφάνιση της νόσου. 

Κλινικά οι ασθενείς σε ποσοστό ως και 90% είναι ασυμπτωματικοί, με φυσιολογική κλινική εξέταση. Τα ποσοστά ρήξης (σπασίματος) του ανευρύσματος σε περιπτώσεις που δεν συνδέονται με εγκυμοσύνη είναι περίπου 2% με ποσοστό θνητότητας που φτάνει το 25% . Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης το ποσοστό ρήξης αυξάνει κατά πολύ, ενώ η θνητότητα για την κυοφορούσα είναι περίπου 75% και για το έμβρυο 95%. Συνήθως η ρήξη υπεισέρχεται στο 3ο τρίμηνο.

Η θεραπεία ανεξαρτήτου μεγέθους επιβάλλεται σε όσους ασθενείς είναι συμπτωματικοί, σε κυοφορούσες γυναίκες ή σε γυναίκες  που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία και σε ασθενείς με ψευδοανεύρυσμα. Σε ασθενείς που είναι ασυμπτωματικοί το ανεύρυσμα πρέπει να αντιμετωπιστεί όταν θα έχει διάμετρο 2-2,5cm, σε περίπτωση που είναι μικρότερο ο ασθενής πρέπει να ενταθεί σε πρωτόκολλο παρακολούθησης. Η επιλογή της θεραπείας μπορεί να είναι: ανοιχτή χειρουργική ή ενδαγγειακή  αποκατάσταση. Η Ανοιχτή χειρουργική επέμβαση με την σειρά της μπορεί να είναι απλά η κατάργηση του ανευρύσματος (με απολίνωση του αγγείου) ή η αφαίρεση του ανευρύσματος και αποκατάσταση του αυλού ( bypass). Η ενδαγγειακή τεχνική μπορεί να επιτευχθεί με την τεχνική του εμβολισμού ή με την χρήση καλυμμένου ενδονάρθηκα (stent) . 

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό οι θεραπευτικές επιλογές ποικίλουν, με τις ενδαγγειακές μεθόδους να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στη νόσο των σπλαχνικών ανευρυσμάτων και εν τέλει να αποτελούν την θεραπεία εκλογής (καλύτερη) υπό την προϋπόθεση ότι ο ασθενής έχει ανατομική καταλληλότητα. Ο θεράπων ιατρός οφείλει να έχει ουσιαστική γνώση της πάθησης, ώστε να επιλέξει τη κατάλληλη επεμβατική πράξη για τον κάθε ασθενή ξεχωριαστά με γνώμονα την υγεία του.